Klasztor Księgi Henrykowskiej to historyczny kompleks klasztorny z kościołem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Jana Chrzciciela w Henrykowie na Dolnym Śląsku. Jest to imponujące dzieło baroku, które było miejscem powstania Księgi Henrykowskiej, ważnego zabytku literatury polskiej. Obecnie klasztor henrykowski pełni funkcję przeoratu opactwa szczyrzyckiego i mieści się w nim Annus Propedeuticus – oddział Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu oraz Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. bł. Edmunda Bojanowskiego.

 

     Początki opactwa sięgają 1222 roku, kiedy to książę Henryk I Brodaty zezwolił kanonikowi Mikołajowi na osiedlenie cystersów w Henrykowie. Opactwo zostało oficjalnie założone przez księcia Henryka II Pobożnego, syna Henryka Brodatego. Klasztor henrykowski miał wsparcie książąt śląskich, co przyczyniło się do jego rozwoju.

 

     Pierwsi mnisi przybyli do Henrykowa w 1227 roku z Lubiąża pod przewodnictwem opata Henryka. Dokument lokacyjny klasztoru został wydany w 1228 roku i tym samym określił jego uposażenie. Pomimo najazdu mongolskiego w 1241 roku, który spowodował zniszczenie kościoła i klasztoru, opactwo rozwijało się dynamicznie, powiększając swoje posiadania.

 

     W 1949 roku opactwo henrykowskie zostało ponownie zasiedlone przez cystersów ze Szczyrzyca. W latach następnych obiekt został stopniowo odrestaurowany i przeznaczony na różne cele, takie jak szkoły, ośrodki terapeutyczne i opiekuńcze. Opactwo cysterskie w Henrykowie jest uznawane za unikatowy zespół zabytkowy i jest wpisane do rejestru zabytków.

 

      To historyczne miejsce odgrywa ważną rolę w kulturze i oświacie i jest centrum życia religijnego i edukacyjnego na Dolnym Śląsku.